Wat je allemaal niet meemaakt als je een weekje jezelf begeeft in een andere stad dan je al jaren woont. En datgeen kan ik je beamen. Laten we verder gaan waar we de vorige keer waren gebleven.

Woensdag was een beetje eenzame dag. Renate was naar haar stage te Leiden gegaan, en ik had de kans om hier wat dingen te doen. Beetje opruimen, nog wat opruimen, eten, boodschappen, en een spelletje gespeeld. Helaas heb ik geen opname kunnen maken van het dier dat ik eerder al noemde, maar dat komt misschien nog. ‘s Avonds was het tijd voor pizza, hoezee!

Een dag later gingen we halverwege de middag van huis; Renate moest naar haar werk, terwijl ik naar het ouderlijk huis ging om daarna naar de bowling te gaan. Niet zo heel erg interessant (waarom maak ik er ook woorden vuil aan?). Ook het bowlen ging niet echt geweldig; we hadden geen punten gehaald, en ik had een totaal van 502, wat slechts een gemiddelde was van 167,3. Beh.

En toen was het alweer vrijdag. Na een dagje thuis allemaal dingen geregeld te hebben, was het weer tijd om weder te keren richting Ede. Te Utrecht Centraal zette ik mezelf neer naast Renate, die toevalligerwijs óók onderweg was naar hetzelde stadje. Wat grappig. Vrijdag was op-tijd-naar-bed-dag.

Ja, want zaterdag was de grote dag. Nou ja, dat viel op zich nog wel mee eigenlijk. Een hele bende modetutjes en nog meer modetutjes hadden besloten om naar Amersfoort te gaan om aldaar te gaan genieten van een high tea. En wie gingen er mee? Jawel, Jimmy en Renate. Waarom? Omdat er een paar mensen kwamen die we wel aardig vinden, en we stiekem van binnen ook modetutjes zijn. Hihi.

Enfin, tussen 12 en half 1 afgesproken op het station in Amersfoort. Maar "vanwege het slechte weer" besloot iedereen een half uur eerder te komen. Behalve wij, daar we er anders veel te vroeg al waren. En ook twee anderen besloten dat het onnodig was om veel te vroeg te komen, en dus moestten we alsnog wachten tot het half 1 was. Hoezee.

Eenmaal verzameld was het tijd om de bus te zoeken. Zonder al te veel moeite wist een van de tutjes een buschauffeur te vinden die ons gratis liet reizen naar het centrum (een tripje van 2 minuten). Op glibberige hakken wist iedereen zich te verplaatsen naar een pinautomaat, waarna het cafétje om de hoek was. Afspraak was rond half 2, onze aankomst… nog voor 1 uur. Compleet overvallen werden we alsnog naar een serre geleid, waar ik mijzelf plaatste naast Renate en Gaya, tegenover Valentina, Juliette en Annabel. Dolle pret aan onze hoek van de tafel. Van bokkenpootjes tot make-up, buikpijn en broekplassen, alles kwam aan de orde. Ja, heerlijk gezellig.

Hoewel het voorgeschotelde voer niet bepaald genoeg was om 20 man, uhm.. 3 man en 17 vrouw, gerust te stellen, was het smakelijk voor zo ver ik heb mogen ervaren (een aantal dingen heb ik wijselijk overgeslagen). Na 3 uur lachen, gieren, brullen en Pim plagen, zijn we winkel voor winkel richting de McDonalds gegaan. Aldaar heerlijk mezelf getrakteerd op de Chicken Sensation, en samen met Choong en Renate nog wat geroddeld, zoals echte modetutjes dat behoren te doen.

Naderhand ging ik weer terug naar Ede, en Renate ging naar een verjaardag van een oud-klasgenote. Toen Renate weer terugkwam, besloot ze vrijwel direct te gaan slapen. Op mijn arm. Met haar mond open. Ik had het pas door toen het te laat was; heel m’n shirt drijfnat van de Renate-drool. Yummie.

En toen was het opeens weer zondag. Dat is vandaag, jahoe! De dag waarop ik nogmaals tot de conclusie kwam dat Ede een beetje een rare stad is. Om half 10 ‘s ochtends komt de ijscoman langs. Vervolgens komt hij tot 12 uur ongeveer ieder half uur langs om met zijn belletjes iedereen te laten weten dat hij er is. Terwijl ik bij mezelf dacht dat er genoeg ijs lag buiten, hoor ik kinderen rennen over straat. Waar moet het heen met deze wereld?

Zo, zijn we toch mooi weer bijgepraat. Hoe was jullie week?

Memorable quote: "Ik heb krab, doe eens jeuk." – Renate

…you wear them.

Want vandaag was het koud. En niet een beetje koud, maar echt best wel heel erg koud. Maar toch moesten we vandaag de stad in, om een aantal dingen te doen. Zo moesten zowel Renate als ik iets van een warme trui hebben, waren we op zoek naar sloffen voor mijzelf, en ook moest er natuurlijk eten op tafel komen te staan. Dus, toen we vanmorgen rond 11 uur eindelijk uit bed waren gerold, gingen we op weg naar het centrum van Ede.

Aldaar aangekomen, gingen we shoppen, eten, shoppen, shoppen, shoppen, eten, shoppen, en eten kopen. De exacte buit, te veel om op te noemen. Aandeel voor mij, vrij weinig (slechts het eten dat zojuist achter mijn kiezen is verdwenen). Maar alsnog hebben we zeker 5 uur rondgedwaald in twee straten. Nieuw record? Ik denk het wel.

Wat nog meer? Niet zo veel eigenlijk. Alleen wat avondeten. Myup. Oranje drap.

Zomaar een tweede blogpost binnen 4 dagen van het nieuwe jaar. Het lijkt wel alsof ik ‘meer bloggen’ als goed voornemen heb gekozen. Of dat ook zo is zal de komende tijd wel blijken. Twee blogs in één week is in ieder geval al meer dan twee blogs in drie maanden.

Oh, en dat varken? Dat gaat niet over mij. En ook niet over Renate. Nee, dat gaat over zo’n ander kind dat hier rondrolt (letterlijk). Ik begeef mij namelijk momenteel te Ede, een rustig Godslievend stadje ergens te Gelderland. Hoe ik hier geraak is simpel; per trein. Een iets langer verhaal dan maar?

Het is mijn lieve vriendinnetje die hier woont. En ik heb samen met haar besloten om de komende tijd tezamen door te brengen. En dus bevind ik me heden ten dage voor het grootste deel in dit levendige stadje (behalve op zondag). Niet in een rijtjeshuis of villa, maar in een studentenkamer. Beetje krap, maar we vermaken ons wel. Het enige echte nadeel is dat we de woning moeten delen met drie anderen: twee meiden en een jongen.

Ik wil deze mensen verder niet bij naam noemen, daar zij ook een soort van recht op anonimiteit hebben, maar een van de twee meiden is aardig, netjes en gewoon zoals een mens hoort te zijn. Die andere griet… not so much. Ik stond mezelf een paar minuten geleden te ontdoen van allerhande nare geurtjes onder een watersproeier, toen ik opeens een hard geschater hoorde. Nou ja, het was meer een luidruchtig varken dat na een paar weken eindelijk weer eens wat te eten toegeworpen kreeg. Als ik het de volgende keer voel aankomen, zal ik mijn best doen een geluidsopname te maken. Als laatste hebben we die jongen nog. Ik gok dat hij een jaar of 17 is, en het enige wat deze knaap doet is rommel maken en gamen. Die moeten we dus nog even africhten. Gelukkig heeft Renate een zweepje.

Vooralsnog is dit alles wat ik al mijn fans wilde vertellen. Oh nee, ik vergeet iets! Ik zat namelijk vast. In de trein. Letterlijk. Ik kwam niet meer voor of achteruit, omdat ik klem zat tussen die klapdeurtjes. Wie verzint het dan ook om die doorgangen zo smal te maken. Of misschien had ik met Kerst en oudjaarsavond niet zo veel moeten verorberen. Hmm…