Zomaar een tweede blogpost binnen 4 dagen van het nieuwe jaar. Het lijkt wel alsof ik ‘meer bloggen’ als goed voornemen heb gekozen. Of dat ook zo is zal de komende tijd wel blijken. Twee blogs in één week is in ieder geval al meer dan twee blogs in drie maanden.

Oh, en dat varken? Dat gaat niet over mij. En ook niet over Renate. Nee, dat gaat over zo’n ander kind dat hier rondrolt (letterlijk). Ik begeef mij namelijk momenteel te Ede, een rustig Godslievend stadje ergens te Gelderland. Hoe ik hier geraak is simpel; per trein. Een iets langer verhaal dan maar?

Het is mijn lieve vriendinnetje die hier woont. En ik heb samen met haar besloten om de komende tijd tezamen door te brengen. En dus bevind ik me heden ten dage voor het grootste deel in dit levendige stadje (behalve op zondag). Niet in een rijtjeshuis of villa, maar in een studentenkamer. Beetje krap, maar we vermaken ons wel. Het enige echte nadeel is dat we de woning moeten delen met drie anderen: twee meiden en een jongen.

Ik wil deze mensen verder niet bij naam noemen, daar zij ook een soort van recht op anonimiteit hebben, maar een van de twee meiden is aardig, netjes en gewoon zoals een mens hoort te zijn. Die andere griet… not so much. Ik stond mezelf een paar minuten geleden te ontdoen van allerhande nare geurtjes onder een watersproeier, toen ik opeens een hard geschater hoorde. Nou ja, het was meer een luidruchtig varken dat na een paar weken eindelijk weer eens wat te eten toegeworpen kreeg. Als ik het de volgende keer voel aankomen, zal ik mijn best doen een geluidsopname te maken. Als laatste hebben we die jongen nog. Ik gok dat hij een jaar of 17 is, en het enige wat deze knaap doet is rommel maken en gamen. Die moeten we dus nog even africhten. Gelukkig heeft Renate een zweepje.

Vooralsnog is dit alles wat ik al mijn fans wilde vertellen. Oh nee, ik vergeet iets! Ik zat namelijk vast. In de trein. Letterlijk. Ik kwam niet meer voor of achteruit, omdat ik klem zat tussen die klapdeurtjes. Wie verzint het dan ook om die doorgangen zo smal te maken. Of misschien had ik met Kerst en oudjaarsavond niet zo veel moeten verorberen. Hmm…

En dan wel op de melodie van dat ene nummer van de Black Eyed Peas, jeweetwel.

Want ja, 2010 gaat een goed jaar worden. Niet dat gezeur van ‘ik hoop dat het dit jaar beter wordt’, zoals vele mensen nu rond de jaarwisseling lopen te blaten. Dat heb je namelijk geheel zelf in de hand. Het jaar wordt zo goed als je het zelf maakt, en ik ben van plan het een geweldig jaar te maken.

En omdat ik al dat goede mijn trouwe lezertjes niet wil ontnemen, zal ik mijn best doen om zo vaak mogelijk een woord te doen over de stand van zaken. Zo hebben we aan het einde van het jaar een leuke terugblik op al dat wonderlijks dat te gebeuren staat.

Eerst op de agenda is vandaag, 2 januari 2010. Vandaag is het namelijk de laatste keer dat ik vroeg m’n bed uit kom om krantjes te bezorgen. Jawel, na bijna 7,5 jaar houd ik er mee op. Dat is wel weer genoeg, lijkt me. Ik wil niet eens weten hoeveel kranten ik op het (al dan niet) juiste adres heb doen belanden, maar om je een indruk te geven; gemiddeld 150 per dag, 6 dagen per week, 52 weken per jaar. Veel plezier met rekenen.

Over een enkel moment hop ik nog even het centrum van ‘s-Hertogenbosch in, om wat last-minute Sinterklaas/Kerst/Oudjaarscadeautjes te kopen. Mja, dat vieren we morgen pas. Ik ben benieuwd.

Tot dusver. Tot later deze week… ; )!